در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من درین تاریکی
من در این تیره شب جان فرسا
زائر ظلمت گیسوی توام

گیسوان تو پریشانتر از اندیشه من
 گیسوان تو شب بی پایان
 جنگل عطر آلود

 شکن گیسوی تو
 موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوس مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر می کردم
کاش بر این شط مواج سیاه
همه عمر سفر می کردم

من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه من
گرم رقصی موزون

کاشکی پنجه من در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست

چشم من چشمه زاینده اشک
گونه ام بستر رود
کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می شدم از بود و نبود

شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران دلگیر است
و سکوت تو پس پرده خاکستری سرد کدورت افسوس
سخت دلگیر تر است

شوق باز آمدن سوی توام هست اما
تلخی سرد کدورت در تو
پای پوینده راهم بسته
ابر خاکستری بی باران
راه بر مرغ نگاهم بسته...